MR-Nie?

Dinsdag 29 april

Het viel me voorgaande dag op dat mijn hyperactieve blaas weer van de partij was.

Met de MRI in het verschiet, leek dat niet zo handig.

Zul je zien dat ik net op zo’n moment mijn blaasmedicatie vergeet in te nemen!

Nu heeft die, net als de cortisonen, als bijwerking “vochtophoping” (oh, de ironie!) dus misschien maar beter zo.

Een lieve vriendin kwam me ophalen. Lange afstanden fietsen is nog een beetje te hoog gegrepen.

In de twintig minuten tussen aankomst ziekenhuis en MRI, moest ik vier keer nodig waaronder de laatste keer, strategisch uitgekiend, vlak voor ik binnen mocht.

De beelden worden genomen met contrast.

Dus hup, goeie elleboogader aanbieden.

Met succes!

Wanneer de verpleegster de doorgankelijkheid controleert, slaagt ze er meteen in om bloed op te trekken.

Daarna koppelt ze  de spuit aan, duwt, maar tevergeefs! De vloeistof wil er niet in (intussen popelt andere vloeistof al om eruit te gaan)!

“Even niet bewegen hoor mevrouw, ik ga de naald erin laten en een nieuwe spuit zoeken”.

Moet je net doen bij iemand met spastische trekjes!

Twee zenuwslopende minuten, een nieuw zakje en spuit later, ging het er relatief vlot in.

Ik mocht gaan liggen in de ene buis en voelde al meteen de drang opbouwen in de andere.

“Probeer te focussen op een meditatie-oefening,” denk ik bij mezelf.

“Neen, geen waterval- of walvisgeluiden, zeker geen regenwoud! Poederdroge woestijn, Sahara! Dat is beter!”.

Maar het neerliggen geeft een onaangename druk op mijn nieren die toeneemt naarmate de aandrang dat ook doet.

Af en toe word ik naar voor of achter geschoven, stopt de scanner voor een aantal seconden en zet hij daarna zijn luidruchtig stramien verder als een ruttelende faxmachine uit de jaren tachtig.

Wanneer het hele gebeuren naar mijn gevoel in de eindfase zit, word ik opnieuw een stukje uit de machine geschoven en voel een koude luchtstroom langs mijn voeten strelen.

Zo blijf ik een drietal, tergend langzaam voorbijtikkende, minuten liggen.

De druk in mijn nieren en bekken is naar scherpe, brandende en stekende pijn overgegaan.

De krampen doen me denken aan de keren dat ik een nierontsteking had.

Het zweet parelt op mijn voorhoofd en enkele gedachten flitsen voorbij:

“wat gebeurt er als de druk van de ketel gaat?”.

De visual van een tsunami in een langgerekte koker kwam opzetten … “Da komt nie goe!”.

“Wat als ik het stug blijf volhouden en wanneer ik écht op knappen sta er met enkele vlotte rupsbewegingen uitflubber?”. Een illusie natuurlijk, want naast dat ik de elegantie van een kalkoen op pensioen bezit, lig ik muurvast. Ik kan werkelijk geen kant op!

“Misschien moet ik gewoon vragen of het een optie is om het toilet te gebruiken?”.

Met een klein hartje druk ik voor het eerst ooit op het belletje in mijn hand.

De verpleegster staat er direct en pakt het vizier voor mijn gezicht weg.

“Wat scheelt er?”.

Na mijn prangende vraag, verwijst ze me naar de wc net buiten de pashokjes.

Op mijn wankele weg erheen (insert kalkoenvisual) meldt ze me dat ik mij erna mag aankleden.

“Eens je eruit bent, is het gedaan!”.

Met benepen stem vraag ik: “zijn de foto’s dan wel gelukt?”.

Waarna ze weinig geruststellend repliceert: “ik denk dat ze genoeg beelden hebben en waarschijnlijk wel klaar zijn. Je zal het wel zien achteraf, hé”.

De dame in de wachtzaal deed hard haar best om te doen alsof ze mij niet opmerkte en ik deed even hard mijn best om te pretenderen dat het de normaalste zaak van de wereld was om zwalpend en beha- en schoenloos het kleedhokje uit te hollen (hé, ik had nog wel een kleed aan hé!).

Net op tijd bereikte ik de toiletten, het meditatiegeluid van de Niagara Falls viel erbij in het niet (Ik had verwacht dat ik tegen dan een leeggeperste citroen was?).

Hubby wordt opgetrommeld om me op te pikken en dat geeft me de kans nog drie toiletten onderweg naar de uitgang uit te testen.

Bij elk gebruik, neemt de pijn af.

Thuisgekomen besluit ik de huisarts te bellen. De avond voordien merkte ik in eHealth gewijzigde bloedresultaten op. Er zaten nu wel veel rode cijfers tussen.

Hij vergelijkt de uitslag met die van de week ervoor en denkt meteen aan een bacteriële infectie.

Ik begin te lachen van opluchting, in mijn geval zou dat goed nieuws betekenen!

Een infectie bestrijden, gaat makkelijker dan een opstoot.

Ik opper dat er misschien iets hapert aan mijn urinewegen (die denk”piste” hoef ik waarschijnlijk niet verder uit te klaren?) en mag eventueel de volgende dag binnenkomen om een staaltje in te dienen.

Bovendien had hij er tegen dan zicht op of de MRI gelukt was.

Neurologie bellen of daar langsgaan, was ook een optie. Vrijdag had ik al een afspraak staan voor enkele electrofysiologische onderzoeken met aansluitend een MRI van de hersenen.

Ik besluit er nog een nachtje over te slapen …