(On)rust

De eerste nacht die betrekkelijk rustig verliep.

Wat een opluchting!

Rond 4u30 ging het alarm van de sensor wel af en dat bleef regelmatig voorkomen gedurende de dag.

‘s Ochtends effectief een hypo, want langere tijd laag gestaan en symptomen.

Vleugje paniek toen ik zag dat er maar zes teststrips meer overbleven uit een doosje van 50 (!) die we begin deze week van de diabetespoli kregen.

We moesten er namelijk nog de nacht (waarbij ze om de twee uur geprikt wordt) mee door en zorgwekkende dipjes vragen om een controle check van de prikker.

Gelukkig schoot een lieve verpleegster te hulp met een nieuwe voorraad.

De hele ochtend was ik in de weer met eten aanbieden, curve opvolgen, prikken en stimuleren om te eten/drinken.

Naast de gewoonlijke zorgtaken. Desondanks bleef Noor-Alines curve vervelend laag.

‘s Middags dipte ze na elke inspanning, maar we hielden de beweegmomenten kort en gaven haar voor en na aangepaste snacks. Ze brengt nog steeds een groot deel van de dag in bed door (op haar vraag, want ze voelt haar lichaam goed aan op dat vlak).

Gezakt en gepakt

We probeerden een ander sondesysteem uit met zak, wat zo zijn voordelen heeft. Maar het systeem dat bijna zo groot is als haar onderlijf, blijkt niet afgestemd op mini’s.

We zullen thuis proefondervindelijk moeten achterhalen welk systeem het efficiëntste is.

In het algemeen is Noor-Aline enorm vooruit gegaan. Ze is al het overtollige vocht kwijt, had vandaag geen koorts (nu en dan wat verhoging, maar overwegend normale temperaturen) en bewoog een stuk meer.

Enkel over de middag wat korte blaaskrampen en in de vooravond nu en dan wat ongemak.

Sinds vanochtend geen standaard pijnstilling meer!