Thuis (update!)

Om 16u konden we het ziekenhuis verlaten.

Later meer, want ‘t is hier ziekenboeg (papa en oudste twee) en mama is afgepeigerd.

Update:

Maandag 31.03.2025

Dag negen van het ziekenhuisverblijf.

We werden wakker na een betrekkelijk goede nacht.

In de loop van de dag volgden dipjes na de minste inspanning, maar voor de rest bleek Noor-Aline goed in form.

P(l)ast het?

Samen met de verpleging overliepen we verschillende opties voor een zaksysteem gekoppeld aan de blaassonde omdat dit minder kans geeft op infectie dan dubbele pampers.

We kozen voor het kleinste formaat waarbij de zak zijn volume in de breedte i.p.v. de lengte heeft.

Op deze manier kan het rond haar onderbeen gewikkeld worden.

De koppeling werd ingekort en met de onderzijde omgeplooid paste het net tussen knie en enkel.

De uitleg was lang en de tijd kort.

Er is een dag- en nachtsysteem (die laatste wordt aan bed gekoppeld in plaats van aan het lichaam).

Beide systemen worden dagelijks omgespoeld, die overdag meermaals geledigd, koppelingen ontsmet, alles dient tweemaal per week vervangen te worden etc.

We weten wat gedaan!

Verlossend nieuws

‘s Ochtends knutselde Noor-Aline in de speelzaal en erna mocht ze naar het klasje. Haar alarm ging wel een paar keer af waardoor mama vlug om een chocomelk en energiereep mocht sjezen.

Op het eind van de ochtend kregen we het verlossende antwoord van de uroloog dat alles er goed uitzag en we naar huis konden.

Op het officiële ontslag was het alsnog een paar uur wachten.

Uiteindelijk was het zover.

Om 16u liepen we, beladen met een hoop nieuwverworven medisch materiaal, de deur van het ziekenhuis uit.

Spuugzat

Tijdens de terugrit begon gezinslid één zich slecht te voelen. We raakten net op tijd thuis.

Gezinslid twee maakte een ommetje langs de winkel, maar kwam misselijk terug waarna nummer drie arriveerde en begon over te geven.

Noor-Aline en ik (de enigste twee zonder last) spendeerden de avond alleen.

De eerste wissel van sondezak deed ik alleen, spannend!

Het lukte, maar de handigheid ontbrak me nog (komt wel!). Daarnaast speelde stress rond besmetting mee. Heel de avond probeerde ik de omgeving rond Noor-Aline zo hygiënisch mogelijk te houden.

Het virus liep de spuigaten uit (bij sommige gezinsleden letterlijk) en ging uiteraard gepaard met de nodige kotsaccidentjes.

De getroffen exemplaren deden het nodige om de schade in te perken, maar het proper genoeg krijgen om een pas geopereerd kind met sonde (de wissel moet steriel gebeuren) en een moeder met verzwakt immuunsysteem te beschermen, was nog een hele klus.

Nu is het bang afwachten of we de schade hebben kunnen beperken of het virus alsnog doorzet.

Please universe, give me a break!

—> Het universum houdt niet van bevelen. Mijn volledige tekst verdween tijdens de laatste edit en was onvindbaar in de bloggeschiedenis. Het enige dat er op zat, was alles reconstrueren op basis van een schets in mijn notities.