Deel 2: Iets aan de hand

Vrijdag 25.04: De middag

Het consult met de oogarts voelde aan als pure tijdverspilling.

Ik kreeg geen tijd om te vertellen waarom ik daar was en waar ik last van had.

Ze had een idee-fix op het testen van neuritis omdat dat nu eenmaal op haar blaadje stond.

Toen bleek dat dit niet het probleem was (wat ik haar al de hele tijd probeerde duidelijk te maken), moest ik maar eens terugkomen voor “die andere dingen” (terwijl die wel een accuut probleem vormen).

Bovendien stapte ik er met een extra complex naar buiten.

Op het eind van de consultatie had de artse er out of the blue uitgefloept: “Dat loensen, dat moest eigenlijk al in uw kindertijd behandeld zijn en daarvoor ga je beter naar een andere collega, maar ‘t zijn lange wachttijden hoor!”.

Ik viel totaal uit de lucht, van al mijn afgeblokte pogingen om symptomen op te noemen, was dat er geen van. Laat staan dat ik al heel mijn leven scheel zou kijken zonder dat iemand dit doorhad!

Wel heb ik tijdens MS-opstoten en wanneer mijn daaraan gerelateerde visuele problemen toenemen, het gevoel dat ik mijn beeld minder kan scherpstellen en mijn meest aangedane oog moeilijker kan volgen waardoor ik wellicht (tijdelijk!) scheel kijk.

Ze had er geen oren naar!

Misschien moet zíj eens langs bij een collega NKO voor een check-up, maar er zijn waarschijnlijk te lange wachttijden.

Toen ik eindelijk terug op mijn kamer arriveerde, was ik compleet uitgeput. De lichtflitsen en felle lampen om mijn oog te onderzoeken op schade aan de oogzenuw (dat is dus die neuritis), hadden mijn brein compleet overprikkeld.

Mijn lijf ging in spasme-stand en er kwam migraine opzetten.

De bezorgde verpleegster van de middagdienst had weinig vertrouwen in mijn wandelkunsten.

Ik moest mijn vrouwtje “staan” of ik werd een rolstoel ingeduwd om naar de volgende afspraak te vertrekken.

Een vrolijke zorgkundige bracht mij en een andere patiënt van de afdeling naar de cardio.

Helaas had ze ons bij de verkeerde wachtruimte geparkeerd en kwam dat pas een uur later aan het licht (ik had al bijna spijt dat ik niet voor de rolstoel had gekozen!).

De cardio had dezelfde insteek.

Onnodig onderzoek, maar wel een opvolgplan voor een volgende episode met langdurige hartkloppingen en -krampen.

Indien er zich in de toekomst nog eens periodes voordoen met extreme vochtophoping, moet ik eerst langskomen waarna een vochtafdrijver opgestart kan worden.

Moet ik wel zien dat ik in volle Michelinmodus nog in mijn kledij pas (hoewel ik mij die moeite wel kan besparen gezien de onderzoeken blijkbaar toch halfnaakt plaatsvinden).

Kine noch koffie

Het is al laat als ik op de kamer terugkom, ik heb niet alleen mijn kinesiesessie, maar godbetert ook mijn koffie gemist!

Hij ging nochtans van pas komen bij de migraine die toenam in hevigheid.

Tijd om medicatie te nemen voor één van mijn beste vriendinnen langskwam.

Haar deugddoende bezoek deed me goed.

‘s Avonds

Tijdens de dag had ik al verhoogde draaiduizeligheid opgemerkt.

Maar ‘s avonds werd ik supermisselijk.

Dat de migraine nog steeds niet helemaal onder controle was, hielp helaas niet.

Voor bedtijd werden er wat parameters genomen (dat gebeurt meermaals per dag).

Mijn bloeddruk was te hoog (160/93) en voor het eerst in al die opnames, had ik ook een te hoge glucosewaarde (213).

Het was vast karma. Ik had die dag namelijk gestoefd tegen verpleging dat ik die testen steeds vlekkeloos doorstond (ik eet suikervrij).

Een verstoorde bloedsuikerspiegel is een veelvoorkomende bijwerking van SoluMedrol.

Sommige mensen ontwikkelen zelfs diabetes nadien.

Voor het slapengaan, nam ik naast mijn spierverslapper en hooikoortspil een extra (zwaar) medicijn tegen de misselijkheid.

Bleek dat ik in mijn slaapdronken toestand vergeten was de spierverslapper te halveren.

Ach ja, ik mocht toch bijna overgaan naar een volledige dosis en ik sliep die nacht opvallend goed!

Voor het eerst in lange tijd werd ik niet wakker met verkrampte voeten (een uur later begon het terug en de rug is een ander verhaal, maar hé, I count my blessings!).