Half en half

Dinsdag 22 april

Noor-Aline liep enthousiast door de schoolpoort na 5,5 lange weken thuis (ze was een paar dagen voor haar geplande afwezigheid ziek geworden met een blaasontsteking).

Ik belde neurologie en kreeg te horen dat de arts een consult wou om te evalueren.

Dat kon dezelfde dag nog of de dag nadien.

Omdat de eerste afspraak niet te rijmen viel met de activiteiten/therapie van de kinderen, koos ik voor die van woensdag.

Woensdag 23 april

Lichtjes nerveus trok ik naar Waregem.

Er werd gevraagd of een stagiair mee mocht volgen. Hij leek wel een reus tegenover de spichtig gebouwde neurologe.

Ik had er geen probleem mee.

Bij één van de eerste proeven kwam hij al van pas.

Ik moest mijn ogen dichtdoen om mijn evenwicht te testen. Inmiddels weet ik al wat er dan gebeurd, maar die andere twee waren duidelijk nog niet op de hoogte en reageerden verrast toen ik als een baksteen neerviel.

Ze vingen me op nog voor ik mijn ogen kon openen om mezelf te redden.

“We hebben je vast! Je hoeft geen schrik te hebben, we gaan je niét laten vallen!” declareerde de neurologe, alsof ze zichzelf ook even moest geruststellen.

“Ah, was dat dan een optie?”, dacht ik enigszins verontrust bij mezelf.

“Al een geluk dat de stagiair er was”, mompelde de tengere dokter erachteraan met ogen zo groot als schoteltjes.

De ene oefening ging al beter dan de andere. Er speelden veel oude symptomen op, maar er waren ook enkele testen die op nieuwe problemen wezen.

De eerder ingediende staaltjes tekenden niet tot licht op infectiewaarden dus daar lag geen verklaring.

MRI’s een week opschuiven, was niet nodig, maar een nieuwe behandeling eigenlijk wel.

Of ik morgenochtend kon binnenkomen?

Mja, ware het niet dat er dan in een ander ziekenhuis aan mijn lijf wordt gesleuteld.

Door de eerdere heftige ervaringen met nevenwerkingen van de cortisonen durfde ik het initieel niet aan om een nieuwe kuur te starten.

Uiteindelijk kwamen we tot de consensus dat ik vrijdag binnen kon komen voor een opname van drie dagen en nachten en dat we gingen starten met een halve dosis om te zien wat dat gaf.

Door de opname kunnen ze me extra in de gaten houden wanneer mijn hart nog eens besluit in overdrive te gaan of mijn lijf er 7 kilo vocht wil bijplakken en ik als een astmatische pomp lig te piepen.

Mogelijks geven ze een vochtafdrijver om hart, longen en nieren, die het de vorige keer zo hard te verduren hadden gekregen, wat te ontzien.

Ook krijg ik alvast een spierverslapper voorgeschreven om mijn spastische spieren te bedaren.