Gebuisd

Vannacht verliep woelig.

Noor-Aline voelde zich oncomfortabel en werd vaak wakker. Misselijk, overgeven (blijkbaar een combi van epi-activiteit, verdoving, lege maag, grillige bloedsuikerspiegel), een malfunctionerende prikker (dat ook nog!) en daarnaast een nieuw infuussysteem dat ongelooflijk veel lawijt produceert, a.k.a. de vuvuzela onder de pompen.

De ochtend verliep zoals gewoonlijk hectisch.

Ik kon nog snel onder de douche, maar comfortabel was dat toch niet “vree”.

Eerder “wreed” want die thermostaat kent twee modussen; stand “kouwelijk ambetant” en “standje verbrand-je”.

In Noor-Alines kamer was het een in- en uitgeloop van jewelste.

Diabetespolipersoneel, pediater, dokter, assistent uroloog, verpleegkundigen, pedagogisch medewerker, EEG-lady (hoe heet dat beroep?) …

Ik vergeet er vast een pak, maar het begon me te duizelen.

Drie koude koffies later hing er nog wat extra versiering aan de kleine dame.

We bouwen aan een mooie collectie buisjes en draadjes met een drain, blaassonde, twee infusen, saturatiemeter, infuus voor afnames pijnstillingsstudie en enkele monitordraadjes… Plus de laatste additie: een tiental gekleurde “spaghettislierten” voor de EEG waar ze een paar uur zal aanhangen.

Met een paar van die souvenirs gaat ze naar huis, de blaassonde zal een drietal weken blijven zitten en de stent in haar urethra (operatiegedeelte nierreflux) verwijderen ze na zes weken onder (kortdurende) verdoving.

Er waren ook lichtpuntjes: lieve mensen die een hart onder de riem steken, veel (h)erkenning bij zorgpersoneel dat ons al eerder zag passeren, Noor-Aline die op het eind van de ochtend eindelijk iets substantieel at, (ik geef mezelf even een pluim) enkele complimenten over mijn betrokken moederschap en last but not least: een knuffelmomentje met de dochter tijdens het verversen van haar bed.

Straks komen de ziekenhuisjuf, diëtisten, urologen, nefrologen en neurologen langs.

Onze dag zal gevuld zijn.