Lange dagen, korte nachten

Vandaag was een mindere dag.

De nacht die eraan vooraf ging was behoorlijk slapeloos.

Blaaskrampen van Noor-Aline braken dwars door de pijnstilling heen.

Halverwege de nacht kroop ik bij haar in het ziekenhuisbed om toch nog een beetje troost te kunnen bieden.

De verpleegkundige van de nachtdienst, die het zelf aan den lijve had ondervonden, gaf aan dat de pijn erg lijkt op weeën.

Voor een volwassen vrouw is dat al moeilijk te torsen, laat staan hoe een kind, die het allemaal nog niet kan plaatsen, dat beleeft.

Vanmorgen verliep het zo heftig dat haar hele lijf, naast het gewoonlijke trillen en verkrampen, rood kleurde.

Het alarmeerde de verpleegkundigen van dienst.

Omdat Noor-Aline er zo ziek uitzag, haar urine heel troebel was en haar bloeddruk verhoogd, besloten ze een staal van haar urine te nemen.

Ondanks net verlost te zijn van haar postoperatieve dosissen antibiotica, werden er al snel afwijkende waarden bekend die wezen op een blaasontsteking (op de rest van de uitslagen is het langer wachten).

Vanwege de hevige symptomen en het ziektebeeld werd augmentin (AB) opgestart.

De volgende domper was de confrontatie met een stoma die niet droog bleef.

Het bevestigt de aanwezigheid van  de fistel wat de volgende operatie weer een stukje zwaarder maakt.

Een lichtpuntje is dan weer dat we onder leiding van de diëtisten en in samenspraak met endocrino een metabole aanpak gaan proberen om Noor-Alines hypo’s temperen.

Vanaf nu dus elke avond maïszetmeel om de nacht door te komen en in kritieke perioden met veel hypoglycemieën, elke twee uur een dosis van een bepaald voedingssupplement.