Spanning & Sensorsensatie

23.03.2025

Eén dag voor de vervolgoperatie.

Noor-Aline beseft ten volle wat er gaat gebeuren en bij de rest van de gezinsleden begint het ook stilaan binnen te sijpelen.

Inclusief mezelf.

Ik stond er liever niet teveel bij stil. Kop in het zand.

Als je van de ene naar de andere ziekenhuisconsultatie hopt met een agenda die overloopt van therapieën voor je kind en jezelf, gecombineerd met een eindeloze stroom aan administratie, afspraken, noden en zorgen, vliegen de dagen voorbij.

En dan is het zover. Inchecken, bagage naar de kamer rollen, bandje om.

Noor-Aline staat morgen als eerste op de planning en krijgt vandaag een infuus met glucose om het risico op een hypoglycemie tijdens het nuchter zijn te beperken.

Noor-Aline draagt een sensor die continu haar bloedsuikerspiegel meet, maar het moet lukken dat die net vannacht kuren kreeg!

Wetende dat een nieuwe sensor een kalibratietijd van minstens 12u heeft en in de praktijk eerder één à twee dagen, het onze laatste sensor is en we zondag zijn, stijgt de spanning.

Alle truukjes worden bovengehaald, maar het mag niet baten.

Gelukkig krijgen we hulp van verpleging die na wat rondbellen een sensor voor ons geregeld krijgt.

Duimen maar dat hij tegen morgen betrouwbare data voortbrengt!

Intussen prikken we terug om de paar uur op de “ouderwetse” manier.